presentaties
Al jaren knip ik foto’s uit de krant en prik die foto’s met pushpins op de muur, naast en over elkaar heen.
Op de pushpins hang ik soms iets; een elastiekje, een touwtje of een zelf gemaakt sieraad.
Zo begint elke collage met een uitgeknipte krantenfoto, die ik in huis of atelier op de wand prik. Regelmatig komt er iets bij en langzaam groeien de plaatjes uit tot een wand met visuele en inhoudelijke associaties, waarbij de stelligheid van de foto vaak in twijfel wordt getrokken door de foto’s er om heen.
Op de foto is de collage te zien die ik maakte voor de tentoonstelling XIX SOLO in het voormalig fotomuseum in de Witte de Withstraat in Rotterdam, najaar 2008.
De titel is een krantenkop: samen sterk. Ter illustratie van het artikel over sociaal dierengedrag zie je een groep larven, die zich volgens het bijschrift in de vorm van een “rustende bij” hebben gegroepeerd op een plantenstengel. Door deze vorm aan te nemen worden vogels misleid, die wel de larven maar niet de bij lusten. De foto’s die er om heen zijn geprikt, tonen allen groepen van mensen, dieren en dingen. Van mannen en hanen, tot koelkasten en pepernoten. Dreigend, verbazingwekkend, vrolijk en treurig. Een portret van een eenling is er soms naast gehangen.
Voor het werk met de titel Opklaringen in Pand Paulus in Schiedam (2010) heb ik als begin twee krantenfoto’s genomen, op allebei staat een ijsbeer: op de ene zie je een ijsbeer over een ijsvlakte lopen met een jong op zijn rug. De tweede foto toont een close up van een ijsbeer met in zijn bek de kop van een jong (de rest heeft hij kennelijk al op).
Wat mis is, is …, een werk uit 2012 met krantenfoto’s en beukjes. De kop van een artikel bij een foto met donkere rookwolken boven een brand in Moerdijk luidde “Wat mis is, is niet persé gevaarlijk”. In deze collage is “niet persé gevaarlijk” half verscholen achter een beukje, maar nog wel leesbaar. Wat verder naar links in de collage staat boven een klein kaartje van het gebied “Geen handel in spruiten van Moerdijk tot Gouda”. Het is niet altijd wat het lijkt te zijn is de rode draad in de aaneenschakeling van foto’s.